Op de site Utrecht030.nl kwamen wij in de rubriek ‘de Utrechtse beeldengalerij’ dit gedicht tegen dat Leo Mesman heeft gemaakt bij het beeld van Wilhelmina aan het Loolaantje. Ook maakte hij deze foto.

Telkens als ik wandelend
of op de fiets passeer
scheelt het maar een haartje
of ik salueer.

Ze staat er ook zo fier
met rechte ruggengraat
in haar lange mantel
als een heilsoldaat.

In gedachten zie ik
hoe ze met één blik
al die slappe kerels
verstijven deed van schrik.

Haar beeld is ons gebleven
zonder sentiment
strak in brons gegoten
als een monument.

‘Een indrukwekkende vrouw verdient een indrukwekkend standbeeld’, zo moet volgens Mesman beeldhouwer Mari Andriessen hebben gedacht toen hij in de jaren zestig de opdracht kreeg voor dit beeld. Volgens Mesman verwijst dit monument onmiskenbaar naar de sleutelrol die koningin Wilhelmina in de moeilijke jaren van oorlog en bezetting voor verreweg de meeste Nederlanders heeft vervuld, als bemoedigende en onverzettelijke nationale leidsvrouw. Mesman zal haar dan ook steeds blijven groeten, in het besef dat vrede en vrijheid geen enkele dag als vanzelfsprekend beschouwd mogen worden. Lees hier zijn hele verhaal.