Op een mooie middag ontmoet ik Lou, Erik, Daan en Bart (v.l.n.r) op het grote grasveld. De vier jongens zijn regelmatig in het park te vinden. Drie van hen zitten in de hoogste klas van het Bonifatiuscollege. Om de hoek dus. Het is zondagmiddag en prachtig weer.

Lou vindt het Wilhelminapark het mooiste park dat hij kent. Erik valt hem bij. “Het is hier heel relaxt, en het park is mooi aangelegd. Mensen kunnen hier heerlijk hun gang gaan.”

Bart: “En het is groot. Je kunt ook bij het water zitten.” Lou: “Dit park is groter en veel mooier dan het Lepelenburg. Hier is meer schaduw.” Daan: “Maar op het Lepelenburg heb je wel die ligstoelen.” Lou: “Ja, dat dan weer wel.”

Daan zit als enige van dit viertal in Bilthoven op school. “Maar toen ik op de basisschool zat kwam ik hier wel vaak”, herinnert hij zich. “Lekker voetballen en daarna een pepermuntje halen in het restaurant.” Ook Erik denkt met veel plezier aan vroeger terug. “Ik heb hier veel gescated.”

Het Wilhelminapark fungeert voor de jongens – zeker in de zomer – als een verzamelplaats. Soms doen ze ’s avonds verstoppertje. En laatst hebben ze na het zwemmen gebarbecued op het veld. “We hadden twee van die wegwerpbarbecues gekregen en daar hebben we echt heerlijk vlees op gebakken”, vertelt Daan. “Dat was echt heel leuk.”

Soms komen de jongens elkaar toevallig tegen, iets wat in een grote stad als Utrecht toch wel bijzonder is. “Zijn we ons als vrienden aan het verzamelen, komt ineens Lou langs!” aldus Erik. “Dat is echt het Wilhelminapark.”

En wat doen jullie dan als het mooie weer voorbij is? “In de winter gaan we X-boxen bij onze Russische vriend in Overvecht.”